ค่ำวันที่ 21 กรกฎาคม ปี 1989 พื้นที่ตำบลเซี่ยต่าง อำเภอโซ่วหนิง มณฑลฝูเจี้ยน ประสบอุทกภัยครั้งร้ายแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในรอบศตวรรษ ทำให้นายสี จิ้นผิง ซึ่งขณะนั้นเป็นเลขาธิการคณะกรรมการพรรคคอมมิวนิสต์จีนประจำเขตหนิงเต๋อได้เดินทางไปยังตำบลเซี่ยต่างเป็นครั้งที่สอง
วันที่ 26 กรกฎาคม ภายในบ้านหลังหนึ่งของชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยผิงเฟิง ตำบลเซี่ยต่าง ครอบครัวของหวง จงซิ่ว กำลังตกอยู่ในความเศร้าโศก น้องชายของสามีเธอเสียชีวิตจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ทิ้งให้หยาง ชุนผิง ลูกชายซึ่งอายุยังไม่ถึงหนึ่งขวบกลายเป็นเด็กกำพร้า
ท่ามกลางความเศร้า เสียงชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้น “ท่านเลขาธิการมาที่นี่!” เสียงนั้นดึงหวง จงซิ่วและคนอื่นๆ ออกมาจากความเศร้าโศก เธอเช็ดน้ำตา เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องที่แออัดทีละคน ในหมู่พวกเขามีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ทุกคนเรียกเขาว่า “เลขาธิการสี”
“ท่านอุ้มน้องชุนผิงขึ้นอย่างอบอุ่น ให้กำลังใจพวกเราว่าต้องเข้มแข็ง ก้าวออกมาจากความเศร้าโศก เลี้ยงดูเด็กให้เติบโตเป็นบุคคลากรของสังคม” หลายปีต่อมาเวลาที่คิดถึงฉากนี้ทีไร หวง จงซิ่ว ยังคงมีน้ำตาอยู่เสมอ “น้ำท่วมทำลายบ้าน แต่ความเอาใจใส่ของท่านเลขาธิการ เสมือนเป็นสิ่งที่พยุงให้เธอลุกขึ้นยืนได้”
หวง จงซิ่ว ทราบในภายหลังว่าน้ำท่วมได้ซัดถนนช่วงที่เชื่อมหมู่บ้านซีหยวน ตำบลฉิงหยางไปยังหมู่บ้านเซี่ยผิงเฟิง ตำบลเซี่ยต่างจนพังทลายทั้งหมดจนมองไม่เห็นสภาพถนนเดิม แต่สี จิ้นผิงยืนหยัดที่จะเข้าไปในหมู่บ้าน เขานำเจ้าหน้าที่เดินลุยน้ำไปยังทิศทางต้นน้ำตามริมฝั่งแม่น้ำที่เป็นหลุมเป็นบ่ออย่างยากลำบากท่ามกลางสายฝนเป็นระยะทาง 3 กิโลเมตรก่อนเข้าไปในหมู่บ้าน
นอกจากครอบครัวของหวง จงซิ่วแล้ว สี จิ้นผิง ยังได้ไปเยี่ยมหลายครัวเรือนที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติในครั้งนี้และได้ให้กำลังใจพวกเขาว่าต้องพึ่งพาตนเอง อย่าได้ฝากความหวังไว้กับความช่วยเหลือจากผู้อื่น ต้องใช้สองมือของตัวเองสร้างชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ สี จิ้นผิงและคณะอยู่ที่ตำบลเซี่ยต่างจนถึงบ่ายสองโมงของวันนั้นจึงได้เดินทางกลับไปที่เมืองฝูอัน เขตหนิงเต๋อ และรับประทานอาหารกลางวัน
เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์ดังกล่าวโดยเฉพาะอย่างยิ่งการดูแลเอาใจใส่ด้วยความจริงใจและสไตล์การทำงานอันยอดเยี่ยมของสี จิ้นผิง ได้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของประชาชนตำบลเซี่ยต่างอย่างลึกซึ้ง พวกเขาจดจำคำพูดของสี จิ้นผิง มาโดยตลอด แม้ต้องเผชิญกับสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติที่เลวร้าย ก็ไม่ได้มัวแต่ “โทษฟ้าโทษคน” ไม่ได้เร่งรีบที่จะประสบความสำเร็จ แต่ได้ดำเนินการให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นอย่างต่อเนื่องด้วยความตระหนักว่า “นกอ่อนแอต้องบินก่อน” และความอดทนแบบ ” น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน”
ปี 1991 ทั่วทั้งตำบลเซี่ยต่างสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพื่อพัฒนาการคมนาคม พวกเขาได้เดินทางไประดมทุนจากทั่วทุกสารทิศ และในที่สุดก็ได้เปิดใช้ถนน 12.5 กิโลเมตรที่เชื่อมเข้าสู่ตำบลด้วยความสำเร็จ โดยช่วง 3 กิโลเมตรเป็นถนนลาดยาง ตั้งแต่นั้นมาเส้นทางเข้าออกจากตำบลเซี่ยต่างก็ได้ค่อยๆ ก่อรูปขึ้น
แปลเรียบเรียงโดย ภาคภาษาไทย ศูนย์เอเชียแอฟริกา สถานีวิทยุและโทรทัศน์ส่วนกลางแห่งประเทศจีน(CMG)
ติดตามตอนก่อนหน้าได้ที่
